3.
Zie ze vliegen, Vogel. De schijn
van vrijheid. Het handtasje
van Sappho, vol
barbitos:
Frans/z
’n plasje!
In de verte: Barbies
onder neon, neonaten
onder barbie
turaten
2.
De copywriter wijdt twee-
regelig zijn water, ’n stevig standje
lovesong, stijf, voor die
roomse, Rotter
damsel school:
De lucht is blauw. Ik hou van jou.
Jézus noggantoe!
Slick. Schrik. (sick)
Weidend onder manende
nonnen, de goddeloze
jonge stieren
Er beißt nicht,
er will doch nur…
fff…
1.
Onder lakens, overgooiers, het hoofd. In handen.
Volle flessen, Heinz! Klaar voor de slag: Perform, ‘ns!
De zweep erover, Benzedrina! Zo gedoopt. Klaar
voor de Bühne: J. & F.
met lef & catch
-up elkaar
te lijf, slam, Schlamm avant.
Geboden: Bloed, bad, letter-
lijk. Slacht, af. De dichters
besmeuren het blanke, spick’n
spanken kokette, de kleine
bourgoisette – La Katinka
Ketchup, Aufhol-
/ jacht onder lakens
Poezieweek 25 jan. – 1 feb. 2017
Moedergodin uit Çatalhöyük; Kybele, wie weet (6000 jaar v. Chr.)
Of waren ’t de tast
bare Bacchanten, nonsens;
verleidelijke meiden, boze,
bezeten, bezatte.
Of Castraten, onbetaste klote!
tempeldienaars voor Kybele:
eigenhandig gekapte
transgeslachten.
Of die Maenaden (alt 68)
met hun drugs & sex & rock
& roll en al te luid
ruchtig getamboerijn.
Wie bracht dan Orpheus om?
Ach Orph, de sentimentele
spotvogel, de zanger die harde
brokken, rotsen, tot tranen
toe, tot klotsen bracht.
Geleende lyra of barbitos,
niet steeds dezelfde
leier, van Orpheus’ goddelijke
meneer, Apollomaatje.
Geen omkijken meer
naar Eurydike, naar dolle
opgewonden nimfen, naar
het wilde matriarchaat.
Orpheus’ draai: misogynist,
Magna Mater hater, anti
–Bacchus nummers gebruld,
demonstratieve knapenliefde!
En dan als dank, omgerend,
aangerand, bacchante strijd
liederen, gespleten slangen
tongen, tuig, toch…
Het idee! De Ida-
berg en tempel terug!
Veroverd! Slot
akkoord: Apollo,
de wolfshond! Verjaagd,
Orph #youtoo,
met pek en veren, mestkar,
gekruiwaagd: hoogste tijd…
Het woest gejoel, wrakend:
Kybele’s wilde wijven
Geslepen messen, ja
Orpheus, dat krijg je dan
daarvan, ook al is ‘t
pas millennia later.
*
Poezieweek 25 jan. – 1 feb. 2018
Het Hoofd van Medusa, Peter Paul Rubens (circa 1617)
Gekapt: de ongekamde
slangenkop, verschrikt,
gorgone afgrijselijk,
verstijft – #MeDusa
Gebroken: de marmeren
maagd aan het rotsblok,
geketend in steen
met ijzeren ketens
Gevallen: Zeus die
op sterfelijk stond, op
aardse dames viel, op
Danaë, niet alleen
Gemorst: Daar daalt
ogrotegod zo kleingedrukt
als Golden Shower – alweer
een zoon, Perseus
Gekoppeld: Marmor,
Stein und Eisen / los
gebroken, bandig:
Andromeda, maar hemels.
Gehuwd: Aber, onze liefde
niet –˃ eigendomsrecht.
De overval op trouw- , ‘n
groteske slachtpartij.
Gestenigd: Trekt Perseus
z’n Medusa98, versteent
hij vriend’ en vijanden –
met man en Mauser.
Gedicht: De party singer/
song/writer zingt alleen
nog voor de geesten aan
de oevers van de Styx
*
Poezieweek 25 jan. – 1 feb. 2018
Koning Midas verguldt z’n dochter – Walter Crane, 1893
Aan de klare bosbron, begeert
verguld de koning
kennis
aan een honey. Honger,
dorstend. Meer money,
dan wijs-
begeerte, goud: Alles!
Wat hij aanraakt: zijn avondmaal
edelmetaal…
strekt hij één vinger, één-
maal naar z’n dochter,
wespentaille, -lief: Goldgirl!
Short stories uit de Midasreeks – 5
sterren, uitroep in de marge
-tekens:
Ezelsoren!
Zingt ‘t, zoemt ’t rond,
wespennest -om Midas’
geheim: Luister
Vink!
Aristophanes’ old
comedy: Midas,
stiekem
IM!
*
Poezieweek 25 jan. – 1 feb. 2018
Houtsnede uit Duitse vertaling van Boccaccio’s “De molieribus claro” (druk 1474)
De muzenbron, poetry slok op
de Parnassus, of toch gewoon
maar ’n fonteintje: een kelkje
klaterwater.
Ook Amphion dronk / drong
zijn Niobe. Greep haar – zo
vaak z’n lier: dronken
bezongen!
Niobe, de poes, zelf
ingenomen met haar schaar:
veertien kittens, maar liefst.
Kat dan Leto om haar schamele
tweeling. Schampert: Schaars!
Dan spannen dus Titanen-
kids hun bogen: pijlen
wolk:
Alle veertien, ach, allen
aangeschoten – én
raak!
Amphion zelf geschonden,
Niobe ook tot / dode
steen (not yet marble).
Ach, Achelous… Nu nog
vloeien witte tranen
dwars door Hellas.
Och! Stomdronken
dichters, dodendans
met trauer
fahne…
*
Poezieweek 25 jan. – 1 feb. 2018
Apollo en de Horae, Georg Friedrich Kersting (1822)
Phoebus, Apollo, valt niet ver
van z’n stam: doorkruist
Zeus’
jachtgebied: Bij bosjes!
Die nimfen – bij bergen
met hun spleten en hunker
holen in de buurt
van Delphi.
Lichtvoetig volgt het jong
de geile geur van angst
zweet, die ’t godenkroost
voor wierook houdt.
Het spoor dat de delphische
maagd daar achterlaat, lokt hem
naar haar caverne; ver-
volgt haar, Castalia,
tot de – voort, voort! –
vluchtige, dat kalf,
verdronken;
volgt haar vlug, heel
het jaar door, elk uur
te voet.
De dichter met zijn tiere
lier, z’n jeukend
neusje, loopt:
zijn pijl achterna, noodt
haar
gedwongen.
*
Poezieweek 25 jan. – 1 feb. 2018
Piero del Pollaiolo (1441-1496), Apollo & Daphne
(Litaniae Lauretanae)
Sneller dan de wind ’t licht
– met godspeed – vlucht ze
als hij haar naroept:
Nimf, ik jaag je niet. Zo vlucht
toch – trillende vleugels – de duif
voor de adelaar.
De hond, Apollo, holt. Hij jaagt
haar, de jaagster, het haasje.
Rep je, wind!
De gejaagde maagd bidt
in samenzang: Oh Daph, ach
Lauri…
Haar haren bladeren.
Haar armen takken.
Onder ’t schors nog
betast hij haar
bevende…
“Woef!”
*
Poëzieweek 2018, 25 jan. – 1 feb.
Jean-Léon Gérôme (1824-1904), Pygmalion, rond 1892.
Als was
Van Cyprus, die losbandige meisjes, die hoerige wijfjes. Hoornige rotsen voor de kust: bronstige bullen. Afkerig keert hij, Pygmalion, wendt zich tot zijn werk: de kunsten- maker, ach, je moet wat: avenidas, flores, mujeres (verzinnen). Die beeldige Galatea, gehouwen, geslepen. Gestreeld ivoor, gekneed. In zijn vingers als was. Wat verbeelding al niet vermag. My! - Venus, Diana, perse phone me, fair lady! En dan liefst zo'n knap kontje (als dat mag...)
*
